Attilio Spaldo

Ant la pas seren-a/deurm sò seugn sensa pen-a”. A vintesinch ani da la mòrt (14 ëd mars 1997) i arcordoma con grinor un poeta che a l’é stàit un dij protagonista e dij testimòni dla bela stagion poetica ch’a l’é fiorìa antorn a Pinin Pacòt e ai Brandé: Attilio Spaldo (Turin, 1914), ‘l “pì giovo” dij “vej poeta piemontèis”, coma la fija Laura a arcòrda ch’a lo defìnìa Arrigo Frusta, quand che la Companìa dij Brandé con Pacòt e la neuva nià dij poeta a combatìo la bon-a bataja leterarìa për arnové la poesìa piemotèisa. Attilio Splado a l’é stàit n’ “ativista” dla Companìa, un ‘d coj che nen mach a scrivìa poesìe, ma as tirava su le manie për giuté Pacòt a fé ‘l giornal “Ij Brandé”, seguend tuta la filiera dël travaj, fin-a a la spedission… Un testimòni discret, un galantòm d’antan. Adess che cola stagion ëd boneur as peul mach pì les-se ant le stòrie dla leteratura, l’arcòrd d’ Attilio Spaldo a l’é afidà a soe poesìe: na poesìa raira, squisìa, con “soa gentilëssa ‘d sentiment, ch’a sa esprime con discression dlicà, con misura eleganta; con sò amor për le còse bele”, cuijé ant la racòlta “L’Amorin dësmentià” (Turin, Ij Brandé, 1951, sconda edission slargà: Ca dë Studi Pinin Pacòt-Edission “Piemontèis Ancheuj”,1996). “Tant che j’òmo as cimento, a fan la guèra/ e ‘l mond a dventa brut da fé paura,/sempe a s’arneuva al sol, su costa tèra,/ ël miraco dla vita e dla natura” ….e dla poesìa... d'Albina Malerba - da TurinSet ëd La Stampa dij 18 ëd mars dël 2022

Indietro