Nino Autelli

Am ven soens an ment ën nòm ëd nòsta literatura ch’a l’é nen stàit dësmencià, combin ch’a sia ‘nt l’istess temp nen basta arcordà. Cost a l’é ‘l nòm ëd Nino Autelli (1903-1945), ch’a fa part dij Brandé ‘d prima generassion, tra Alfredo Nicola (ch’a l’ha n’an ëd pì) e Luigi Olivero (ses ëd meno). Autelli a l’é ‘n cas literari, mòrt malament për man ëd balord, che, come a l’ha scrit Andrea Viglongo, “hanno disonorato il nome di partigiani”. Sò cas a l’é col ëd n’ëscritor ch’a l’é sensa gnun dube poeta, ma scrivend ëd pròse e pa ‘d poesìe. A l’é stàit për prim Pinin Pacòt a parlé ‘d chiel come d’un “poeta che non scrive versi” ma a eufr con soa euvra “una schietta poesia popolare, che come il pane del contadino, ‘l pan ‘d coa, ricco di glutine, ha il caldo sapore della terra”. E Renzo Gandolfo a l’ha salutà soa pròsa come la pì bela ch’a sia mai stàita scrita ‘nt la literatura ‘n piemontèis. Le euvre publicà d’Autelli a son doe, Pan d’ coa (1931) e Masnà (1937). La prima l’é na cheuita ‘d vint conte curte. La sconda na cheuita ‘d moment gropà ai sò di masnà passà ‘n cassin-a. La prima a l’ha ‘n respir coral e la sconda ‘n respir pì lirich, ma tute doe a son tra le euvre pì riche d’umanità e d’ëscritura ‘d nòsta literatura e a l’é bel anvité ij nòsti letor a lesje (edission Viglongo) e a fene profit. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 14 ëd gené dël 2022

Indietro