Rino Serra

"Sensa gnun vent,/ chërd-me! /Vira, cheur; vira, cheur”: na sitassion da “Bandaròla”, un-a dle poesìe ‘d Federico Garcia Lorca che Rino dij Sèra/Rino Serra a l’ha publicà ant na soa ùltima (parèj a dis chiel, ma a sarà da chërde?) fatiga: Federico Garcia Lorca, “Poesìe”, tradussion an piemontèis ‘d Rino dij Sèra (Rino Serra), Poirin, Manfieri, 2020, pp. 394. “Lòn che trovreve voltand si feuj a l’é n’àutra sorprèisa – a scriv Carlo Ellena ant l’Achit al lìber - ‘n viagi strasordinari …an tra ij vers ëd la poesìa pì soasìa d’un grand ëspagneul…”. Rino Serra a l’era già misurasse con la tradussion da lenghe forëstere (dël 2005 a l’avìa publicà “Le fior dël mal”, tradussion da Baudelaire), ma costa a l’é dabon n’imprèisa anciarmanta e anteressanta: un travajon ëd sèrnia lenghìstica e stilistica, ch’a val la pen-a ‘d lese për artrové un bel piemontèis soasì e drù. “Con le 350 poesìe ‘d Lorca i mòlo ‘l Piemontèis – a scriv Rino Serra ant na nòta “amèra” – tant a më smija che gnun-e ca editris a sio pitòst anteressà a nòsta bela lenga. Lo sai ch’a rend pòch a stampé an piemontèis, ma mi im gavo ancor ësta nata, ch’a costa lòn ch’a costa e così sia!”. Mè car Rino, a rend nen, l’é vera, ma a l’é un cadò che con tut tò travaj it fass a la lenga piemontèisa e a tuti ij piemontèis. E sòn a resta e an fa tuti un pòch pì sgnor drinta. E a resta! “Për l’asur senté,/ domator ëd sombre/ stèile, /i seguiterò mia stra./ Fintant che l’univers/ a peula fërmesse ‘n mè cheur”. “…cand tut a brusa,/ mach le faravòsche a vòlo/ al vent". d'Albina Malerba - da TurinSet ëd La Stampa dij 17 dë stèmber dël 2021

Indietro