Valter Agostini

Tra ij nen pòchi poeta dël Neusent, ch’a meritrìo n’atension pì drua ‘d cola ch’a l’han da part d noi piemontèis a-i é ‘d nòm meno nominà ‘d coj che tuj bin o mal savoma, da Costa a Pacòt a Olivero fin-a a Bertolino, a Dorato, a Barba Tòne Bodrìe, a Bré, a Pasé e via fòrt. Stavòta donca veuj dì ‘d Valter Agostini, ch’a l’é ‘n pòch tra ij dësmencià. Nà a Venessia dël Vintedoj (e mach apress piemontèis e turinèis daré ij trasferimenti dël pare ch’a travajava ‘n ferovìa), Agostini a fa part con Bré, con Gastaldi e Morel, ëd la sconda generassion dij «Brandé», ‘l grup ëd giovo, che Pacòt a l’ha faje da cioss e ch’as trovavo al bar Patria ‘n piassa Castel, come Agostini a l’ha arcordà ‘n na soa pròsa («Fiama ch’as dëstissa nen») publicà prima ‘n sij «Brandé» dël 1977 e peuj arpijà ‘n tël lìber «Temp d’arciam» con la presentassion ëd Bré (1991), ch’a cheuj tuta soa poisìa: nen tanta ma bin cudija. Fàita ‘d còsa? Fàita d’arciam ëd nostalgìa, ‘d sentiment dël temp ch’a passa, cant ëd la veciaja ch’a s’avsin-a e anvit a sté gropà nsema coma ‘nt la «Cantada ‘d fratel òm». A le poisìe scrite ‘n vers pì lìber e sperimentj Agostini a mës-cia la tradission ëd le forme pì sarà, dle rime pien-e. La soa a l’é na region ëd poisìa cudìa con ën ghëddo fòrt ëd religion. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 21 ëd magg dël 2021

Indietro