Giovanni Rapetti

Ëd tans an tan am piass pijé ‘n man ij lìber dij poeta ch’i l’hai pì car për gusteme ‘n pòch ‘d mistere lenghistich, ch’a son daspërtut, e ‘m na ston lì a sente ij son, a tiré fòra dal gran mar ëd la poisìa le perle che tute ‘l lenghe (e veuj dì nen mach le lenghe dialetaj) a muro ‘ndrinta ‘d lor, ënt la soa stòria, ‘nt ël passé dij temp, ënt l’invension dle còse e dle paròle. Mi fass gnun-e distinsion (veuj dì ‘d qualità) tra poisìe ‘n italian e poisìe ‘nt le lenghe dialetaj, përchè penso che ‘l bel a-i sia daspërtut e da tut a-i sia da gavé – s’i soma nen sufistich – le pì bele emossion. Ier l’hai arpijà ‘n man chèich poisìe ‘d Giovanni Rapetti, poeta lissandrin, che pì che tuj a l’ha cudì Franco Castelli. Ebin, Rapetti, ch’a l’é stàit n’artista d’un realism mai bandonà, ‘d poisìe a l’ha scrivune pì ‘d mila e tërzent (nen come ‘l Belli, ma sicur pì dla metà) tirandje fòra da ‘n mond d’eve (‘d Tane) e da tante conte ch’a l’ha memorià stasand a sente ij tanti përsonage dla Soms (la società ovriera dla Vila, vis a dì, Villa del Foro). E a l’é mnuje fòra ‘n mond përdù che mach la memòria dla poisìa a peul torna (e sempe) fé vive ‘nt le paròle fòrte e vere ‘d na parlada rustica e drua. Paròle e figure ch’as dësmencio pì nen. Na catedral. N’orassion granda ch’a fa vive ij mòrt e chiel, Rapetti, ‘n poeta ch’a sa canté la vita. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 7 ëd magg dël 2021

Indietro