Renato Scagliola

A l’é pijame ëncheuj a‘n fot ëd la malora; ël fot ch’i l’hai nen avù ‘l temp ëd dije a Renato Scagliola la gòj ch’a l’ha fame sò lìber “Il museo della pioggia” (Giancarlo Zedde, pp. 160, euro 12). Renato a l’avìa portamlo a man, ma mi l’hai lesulo che chiel a-i era pì nen: ëndasne a l’improvista. Chiel a l’era – come tuj j’umorista – n’òmo ch’a smijava serios ma a fasìa frise soe paròle ‘n na pèila fantastica. Giornalista a “La Stampa”, a l’ha cudì con Bianucci (che dë sto lìber a scriv na bela prefassion) “Tuttoscienze” e për Torinosette a scrivìa sòj tòch pien ëd sust. Tornand al lìber, l’hai arpialo ‘n man për cas damentre fasìa ‘n pò ‘d polissia e l’hai torna lesune chèich pagine con nen pòca nostalgia dl’autor. Ma nopà ‘d feme pijé da la maninconìa, l’é mnume da rije come ‘n folitro e l’hai rijù fin-a a le lacrime. A-i é ‘nsissì ‘d pagine ecessionaj, n’umorism ch’a t’ës-cianca e at pòrta via. Ën lengage ‘d coltura ch’as dà nen ëd sagna mës-ciandse al pì bel piemontèis, ma pì che tut a d’ideje riche ‘d sal e ‘d color, ch’a pijo ‘n gir le nòste ossession moderniste, le nòste mòde baravantan-e, le nòste paròle veuide, che arpetoma (e ‘s n’arpatoma) come ‘d ciochin mal sonà. Ën lìber da lese. Ma mi tutun malcontent ëd nen avèj savù dije a Renato tuta la mia stima për avèjlo scrivù. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 9 d'avril dël 2021

Indietro