Le litre 'd Massimo d'Azeglio

A-i é ‘d vòte – tra le tante lamente ch’ancapita ‘d fé – che certe imprèise a stupisso e a stupisso përchè a mosto d’esse ‘l frut d’un travaj bin fàit, con diligensa squasi eròica e con na dedission anciarmanta. Parlo sì dl’edission dle litre ‘d Massimo d’Azeglio che Georges Virlogeux, italinaisant fransèis, a l’ha cudì ‘n quasi quarant’agn (dal 1985) për la Ca dë Studi Piemontèis. Dodes volum gròss për 7165 pagine, dont 608 a son cole scrite për fé da introdussion a minca volum. Come a l’ha scrit Rosanna Roccia, “un compendio che funge da bussola nei labirinti della parola scritta e del pensiero, della notizia condivisa e del silenzio”. Përchè parlene sì? Ëd sicur përchè as trata ‘d n’euvra ch’a-j fa onor a chi ch’a l’ha pensala e publicala (con j’agiut che sempe ‘n costi cas a son necessare: i penso ‘n particolar a la Companìa ‘d San Paul) ma ‘d pì ‘ncor a chi ch’a l’ha cudila. E peuj përchè se un as buta a lese, a-i é dabon da arpatesse a sente che ‘l piemontèis lì ‘ndrin a mossa come la barbera ‘d na vòta. Na presensa bin studià da Fiorenzo Toso, ma ch’a val la pen-a d’arpié ognidun për sò cont. “Borich”, “patele da orbo”, “mongh”, “avèj bon temp”, che con d’èite espression inglèise e fransèise a fan la pì bela mës-cëtta. Ma ‘d sòn torneroma a parlene mej n’auta vira. d'Albina Malerba - da TurinSet ëd La Stampa dij 12 ëd mars dël 2021

Indietro