Bianca Dorato

Ant la stòria dla leteratura piemontèisa, che coma ij nòstri letor a san, a ancamina motobin prest (‘d sòlit as fa parte dai “Sermon Subalpin” dël sécol XII), le vos femin-e a intro a sena mach dël Neuvsent, con la nià dij poeta ch’as formo d’antorn a Ij Brandé ‘d Pinin Pacòt. E fin-a ancheuj miraco la vos pì àuta a l’é stàita cola ‘d Bianca Dorato (Turin, 26 ‘d magg 1933-13 ëd fërvé 2007). Donca a më smija amportant minca tant arpié an man ij lìber (e a son vàire e i l’oma ant j’ani recensije ‘dcò an costa rubrica), e rilese ij vers dij nòsti poeta. E a l ‘é sempe n’incantament intré ant ël mond d’ànima ch’as fa paròla, ‘d Bianca Dorato, dova tut a l’é s-ciass, tut a pija na soa vita-spirit e fin-a le pere a l’han na lus e na vos; tut a cala drinta al letor coma stisse ‘d cheur: “Vàire a son là/che drinta al cheur am bruso/vàire a ciameme/paròle sensa vos/che mach grinor a ‘ntend”. Se la poesìa a l’é stàita për Bianca un dëstin, për chi a sa lesla e l’é un cadò che a resta e a s’arneuva e a sarà sempre vos ëd lus. “Përchè l’Amor che a ten ël cel am visa,/ sola im anandio e im levo sla rajà/ bela dla lus che am ciama e am bat ant l’ala”. A tanti ani da quand a l’ha chità la fàuda dla tèra për ëlvesse sla rajà dla lus, ùltim viagi vers soe montagne, arlesend ij sò vers i sentoma che a l’é nen stàita na fin, përchè la poesìa ch’a l’ha tëssù ij di e j’euvre ‘d soa vita, a resta vos viva, bin marcà ant la stòria dla leteratura. Soa candia vos a resta, righe gravà sle pàgine dij lìber, arcòrd sislà ant dij pensé. d'Albina Malerba - da TurinSet ëd La Stampa dij 19 ëd fërvé dël 2021

Indietro