Franco Loi

Doe sman-e fa l’é mortje n’òm ëd poisìa, ën milanèis ch’a l’ha scrivù ‘n milanèis, ën t’un milanèis tut sò, come sempe a capita a chi a scriv, përchè chi a scriv a ‘nventa sempe la soa lenga, a la fa soa. Sò nòm a l’é Franco Loi e chi a-j veul bin a la poisìa a sa bin chi ch’a l’era, ma mi am piass pì dì chi ch’a l’é, përchè l’euvra d’un poeta ver a peul nen meuire, gnanca cande a smija perdse ‘nt la dësmentia. Franco Loi a l’ha scrit ën milanèis ma l’é n’esempe për tuj: diso nen mach për coj ch’as ciamo «dialetaj», ma pròpe për tuj, sensa gionteje d’àut. Tuj l’oma amprendù da chiel e chiel a l’ha scrivù gropand anima e còrp ën tël còrp ëspiritual dla poisìa, ch’a l’é stàita soa amisa e soa morosa. «L’Angel» a l’é la soa euvra pì gròssa e pì sostnùa, na stòria ch’ambarca la memòria e la stòria d’un Milan pien ëd mistere. A-i é lì lòn che Franco sempe a disìa dla poisìa parland ëd Dante (a l’é bin cost l’an d’un sentenare) cande a discut ant ël Purgateure con Bonaggiunta: cheicòs ch’a ven da ‘ndrin, na vos ch’a deta, ‘n son ch’as nonsia e la paròla ch’a-j dà vita, anima e còrp ëncor na vòta. Loi a l'é mòrt përchè meuire an toca, ma a viv përchè soa euvra a viv e a vivrà: come cola ‘d Porta, come cola ‘d Tessa, come cola ‘d chi – da bon italian – a sa deje vos da magister a l’anima ‘d soa lenga. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 29 ëd gené dël 2021

Indietro