I dubbi dei glottofobi

Matteo Zola, ‘n mè anlev dl’Università dël Piemont Oriental, a m’ëscriv an ciamandse s’a l’abia ‘ncora ‘d sens ëscrive ‘n piemontèis, vis a dì ‘n na lenga-dialèt, destinà a meuire, e a esse giusta dovrà për chèich paròla ch’a l’arcòrda e magara për pijé ‘n pò ‘n gir ij «nostalgich» ch’a la parlo e a la scrivo con ostinassion. Domande ch’a l’é giust fesse. E a noi – veuj dì mi e Albina Malerba, ch’a l’é titolar con mi dë sta rubrica – a peul fene piasì, përchè a l’é la marca ‘d n’interesse – për boneur – ëncora nen mòrt. Dit sòn, le rispòste a son ‘n pò sempe l’istesse. Un-a: le lenghe a peulo meuire, a meuiro, ma ‘nt l’istess temp a arvivo, e donca tante còse as perdo e tante as vagno. Doe: ch’a deubio meuire a veul pa dì ch’a deubio meuire subit, a-i va ‘d temp: a peulo, sé, cambié, pijé ‘d termo neuv e modifichesse, ma la mòrt a peul ‘ncora speté, come për la nòsta vita. Tre: a l’é pro bel ëndé ‘n pò a contratemp, fé cheicòs ëd divers da lòn che tuj a fan, gioé na partija con la cossiensa che doa a van tuj a l’é bel nen essje («Etsi omnes, ego non», coma disìa con ën latinòrum nen difìcil Michelstaedter: combin che tuj, mi nò). Quat: sitand nopà Pinin Pacòt, a l’é pròpe da mat pensé che le «càuse perse» a l’abio la soa blëssa? E pudrìa dì ‘ncor d’àut s’a fùissa nen che mie righe a son finìe… ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 3 ëd luj dël 2020

Indietro