Il divino dono

Da na mira i coroma dapress ai lìber neuv, ch'a son pa pòchi (a dimostrassion che 'l piemontèis a l'é na lenga viva). Ma da n'àuta mira a l'é bel pijé 'n man ën classich e lese lòn che sempe 'n classich a l'ha da dine. Italo Calvino a l'ha fortì che ij classich a son j'ëscritor che nen mach as leso, ma ch'a s'arleso, e ch'a dan sempe 'd son divers, sempe disandne cheicòs ch'an toca. Ebin, ier l'hai arpijà 'n man ën lìber ëd Nino Costa che Viglongo a l'ha publicà dl'otantesich (tanti agn…); ën lìber ch'a l'avija cudì la fija 'd Costa, Celestina. A s'ëntìtola "Il divino dono" e a l'é 'n lìber ëd conte 'n italian për le masnà. Ma 'nsema sì a-i é cò 'd poesìe ('n italian e 'n piemontèis) sempe gropà al mond ëd n'infansia ch'a smijrìa giumaj lontan-a, ma ch'an dis cheicòs cò 'ncheuj. Basta lassesse 'n pòch ëndé e nen feje sempe la ponta al fus. Tra le poesìe 'n piemontèis treuvo tutun "Tera monfrina-a", ch'a fa part ëd n'àut lìber ëd Costa, "Tornand", che Andrea e Giovanna Viglongo a l'han butà 'nsema con tanta dedission. Leso 'l prim vers: "Tera monfrina-a, nòstra mare antica" e am monta su na comossion ch'i sai pa dì. Am ven ën ment Fenoglio e a la soa "Mare Langa" e penso - dëdlà dl'Unesco - che j'ëscritor a son la sal dël mond, la nòsta pì vera tera, la pì bela companìa. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dij 22 ëd novèmber dël 2019

Indietro