Silvio Viberti

Silvio Viberti (1930-2018) a l’é stàit prima ‘d tut n’òmo bon e onest, franch ëd paròla e gentil ëd manere. Peuj a l’é stàit ën professor rispetà a l’Enològica d’Alba (a mostava italian). E travers tuta soa vita a l’é stàit n’ëstudios passionà dë stòria e ‘d lenga local (ël vocabolari ch’a l’ha cudì con Primo Culasso a resta ‘n passage obligà dla coltura albèisa, e diso Alba për dì ‘l tut). Lasso për ultima soa euvra ‘d teatro e ‘d poisìa, përchè ch’a l’é l’atività ch’a l’ha avù pì a cheur, cola ch’a l’ha daje la gòj ‘d vive la vita e d’antërsela ‘d paròle giuste, ‘d paròle genite. E ora l’oma la preuva ‘d tut con cost lìber poetich ch’a l’ha butà ‘nsema Oreste Cavallo e ch’a l’ha na prefassion d’Albina Malerba e na presentassion ëd Maria Antonietta Panizza. L’euvra a s’ëntìtola «Eva sclinta ‘d na dos ëncreusa» (pp. 192, s.i.p.) e a dis lòn che le poisìe a fortisso ‘nt la manera ch’a l’é cola dla poisìa: sempre cheicòs ch’a va pì ‘n là dle còse ch’a l’antramo. E sì le «còse» a son stagion, pòst, atrass dla vita ‘d colin-a, piante, animaj, travaj, liam, la fàula dle còse ultime, cole ch’a fan part dla vita, dla mòrt e del sò dapress. Ma ‘ndrinta tut na lenga ch’a parla ciair, ch’a parla dru, ch’a parla s-cèt e ch’a fa ‘d Silvio Viberti, sensa dësmentié Oreste Gallina, un dij poeta pì «ispirà» dle nòste Langhe. ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dj'8 ëd mars dël 2019

Indietro