Sonèt ëd Natal

Për ancaminé l’an neuv am piass stavòta fé ‘n pò – bin intèis, mach ën pò – ‘l poeta e auguré a tuj ij nòsti letor (ma nen mach a lor) un 2019 dë speransa e d’arnassita, fòra da tute le gnògne che soens a l’han pa gnente ‘d verament përfond. Mi sì veuj dì che ‘l Natal, le feste, ij pasage dj’ani a son sempe ecessionaj, përchè an parlo ‘d cheicòs ch’i soma nen capì mach con la rason. A Natal fin-a le montagne a viagio e ‘l Mont Bianch a peul fe-je da comëtta al Viso. Impossìbil? Ma pròpe për sòn, dësnò che sens a l’avrij-lo n’Infalìbil ch’a ven a moste-ne soa falìa? Veuj dì ‘n Dé ch’a ven a fesse òm? Për fess-ne (e fass për dì) na rason, a-i va giusta n’ànim sempi, da pastor. Ma basta spiegassion ch’a servo a pòch e vos al sonèt ch’a sia dabon për tuj: «Al mè Natal ij mont a fan sò viage/ e a viagio për ij cèj come le stèile/ s’a basta che mi sara le parpèile/ për ogh-je ch’as na van come ij re Mage.// Natal a l’é l’ëncontr ëd l’Impossìbil/ ch’a së sposa al possìbil dij nòst dì./ A l’é la stòria neuva dl’Infalìbil/ ch’a ven a pijé na vesta da falì.// Ma l’é ‘n costa falìa ‘l gran vantage/ (mistere ch’a-i va n’ànim da pastor)/ s’a vincc la mòrt e a-j son-a la baudëtta.// E ‘dcò mi con le stèile viagio ‘n viage/ ëndoa viso ëd Viso l’ës-ciandor/ s’a l’é ‘l mont Bianch a feje da comëtta». ëd Giovanni Tesio - da TurinSet ëd La Stampa dj'11 ëd gené dël 2019

Indietro