La poesìa a l'é finìa

La gran lamenta ch'i sento sempe fé e ch'a fa pensé a la fin d'un temp a l'é che la poesìa a l'é finìa. Ën bel librèt d'un poeta ch'a scriv ën italian a dis giusta dal tìtol: "La poesia è finita" (Cesare Viviani, il melangolo, pp. 80, euro 7). Lesand ël test, pro vera che la lamenta a l'é bin rasonà. Ma se peuj duvèissa dì lòn ch'a m'ësmija 'd podèj pensé a l'é che a la finitiva tute cole bon-e rason a riesso nen a gave-me da 'n testa che la poesìa a finiss nen. A l'ha passa-ne tante, a l'ha passa-ne 'd brute. Apress d'Auschwitz a l'é stàje chi, come Adorno, a l'ha fortì (magara peuj për dësdisse o rangé 'l tir) che scrive 'ncora 'd poesìa a sarìa stàit barbàrich. Nopà 'd poesìe a l'é continuasse a scriv-ne. "Se ne scrivono ancora", a l'ha poetà Sereni, e a vurìa peuj mach dì che la poesìa a l'é pì fòrta 'd tute le proibission. Che tuj a scrivo 'd poesìe (ma tuj a scrivo giumaj 'd tut, e tuj as sento promòss a la scritura) a l'é pa na bon-a rason për pensé ch'a-i é pì nen la poesìa. Sicur, ël tròp a l'é mai 'n gran vantage, a l'é n'antrap, ma l'é nen na rason ch'a spiega tan e men che meno tut. As capiss, na òta a l'era forse pì fàcil fissé ij valor, ma se 'ncheuj la facenda a l'é fasse pì difìcil, ebin, dom-se da fé e foma nòste sèrnie, përchè a smija nen, ma 'd poesìa l'oma damanca come 'l pan, s'a l'é nen mach ëd pan che, òm, vivoma. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 22 ëd giugn dël 2018

Indietro