Caban-a, bren, bru, magon

Nen sempe e nen mach ëd piemontèis, come diso sempe. Sempe, tutun, ën piemontèis. Stavòta 'n piemontèis veuj donca dì cheicòs ch'am ven da la letura d'un poeta ch'a scriv ën italian, e ch'a mosta la stòria dla lenga italian-a a l'Università 'd Genoa. L'autor a së s-ciama Enrico Testa, a l'ha scrivù e publicà da Einaudi 'd lìber gròss, ma a l'ha 'dcò publicà 'd bele poesìe, come coste dl'ùltim lìber ch'a s'ëntìtola "Cairn". Tut ën mond interior ch'a passa travers ij pòst, ij nòm, ij sentiment (sempe motobin vigilà) gropà a 'n mincadì ch'a smija sempe pront a di-ne cheicòs d'àut, sensa pretèisa, e fin-a con ën pò 'd gena, ma sensa manché al propòsit. Ebin, ën cost lìber treuvo na poesìa dròla, 'ntitolà "Metafisica del pollaio", doa as prononsio tre o quat paròle ch'a fan gust e ch'a ven-o da 'n mond bin dialetal (sì soma 'nt la Liguria dle colin-e): italianisand, "brenno", "cabanna", "brugo" e peuj "magone", ch'a l'é na paròla ch'as dòvra 'dcò 'n italian. Ëd "cabanna" inùtil dì, ma "brenno" (brenn, crusca) e 'd "brugo" (brù, erica), coste a son cò paròle piemontèise. Për nen dì 'd "magon" ch'a l'ha na geografìa 'ncor pì larga. Mi son arfëstia-me, përchè, 'n sël senté dl'estinsion, la poesìa - con tuti ij magon ch'a la compagno - a dis ëncor cheicòs ch'arzist a vive. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 30 ëd mars dël 2018

Indietro