Croj, cròja

Stavòta, na cita osservassion su na paròla, ch'i l'avrìa mai pensà ch'a fùissa 'dcò piemontèisa e che nopà piemontèisa a l'é. D'acòrde, a l'é dovrasse mach da chèich part (ant l'Albèis, tan për dì) e a l'é dovrà squasi pì për gnente, ma na paròla che, miraco, am piass ëd podèj dì ch'a l'é 'dcò nòsta. E 'dcò, përchè? Ma përchè mi l'hai sempe chërdu-la - disoma - dl'italian, vis a dì (ma pròpe a l'ingròss) dël volgar dla "Comedia" 'd Dante. Chèich sèire fa n'amis a l'ha ciama-me se as disìa o no, 'n piemontèis, "cròja". E mi, lì për lì, son stàit spiassà, përchè la conossìa mach come vos ëd Pare Dante. E alora l'hai sità: "E l'un di lor, che si recò a noia/ forse d'esser nomato sì oscuro,/ col pugno gli percosse l'epa croia". Figuron! La pansa dura, a veul peuj dì ambelelì, cant XXX dl'Infern. Termo che conossìa mach lì, 'dcò përchè Contini a parla d'un termo espressionista, ch'a l'é dovrà squasi mach da Dante. Mè amis a l'ha insistù: "Ma as disìa 'dcò da noi", e anlora son andait a pije-me 'l Brè e l'hai trovà l'agetiv "croj", che tutun Brè a traduv: "avvizzito, vizzo, bacato, guasto". E l'hai trova-lo 'dcò ant ël Gribàud, 'n part con ël sens ëd "cattivo, sospetto", 'n part, al feminin, con ël sens ëd "vita grama". Figuron a part, la custion a l'é pien-a 'd sust. E magara na parleroma 'ncora. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 10 ëd novèmber dël 2017

Indietro