Pancalieri dall’origine al 1945

L'oma tuj o squasi tuj 'n pais a nòste spale. O a l'é stàje o a-i é 'ncora. Opurament, chi a l'é òm 'd sità a l'ha sugnalo o l'avrìa vorsulo. E, an tuti ij cas, la custion a val për tuj: 'n pòst ch'a l'é bin pì nòst. Mi, tan për dì, mè pòst a l'é Pancalé, "'l pais dla menta" e mia gòj a l'é 'd ten-e 'n man na bela stòria 'd mè pais ch'a l'ha scrivù Roberto Manassero, onor d'amis ëd mi masnà. A s'ëntìtola "Pancalieri dall'origine al 1945" e a l'ha publicalo l'editor Fusta 'd Salusse (pp. 448, euro 24). A l'é scrit an italian, ma a l'é pien ëd termo motobin piemontèis. Tutun a l'é nen për sòn ch'i na parlo 'mbelessì. Na parlo 'mbelessì, përchè - dedlà dla gòj ch'am fa 'd lese tante còse ch'i savìja nen - a-i é na gòj special ch'a ven da n'ideja da sotligné. Na òta le stòrie locaj a l'ero scrite da prèive, da canònich, da magìster, da nodar, ch'a fasìo dël sò mej, për carità, ma che soens a l'ero fin-a 'n po' fantasiose e chèich vòte 'n po' ciadlà a la mistanfluta. Ebin, pudroma lamentasse 'd tante còse, ma j'ëstòrich locaj a son chërsù nen pòch ën siensa e 'n cossiensa. E parèj le stòrie dij pais (bel che minca pais a l'abia soa bela stòria scrita) a son chërsùe 'n proporsion. Mia gòj, donca, a l'é dobia: përchè ch'a-i é finalment na bela stòria 'd Pancalé. E përchè sta stòria - radis ch'a tramblo pa - a l'é fiamenga e bin sangià. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 10 ëd mars dël 2017

Indietro