Remigio Bertolin

Na bela notissia, stavòta. Na bela notissia për chi a-j cred a la poisìa e na notissia ‘ncor pì bela për chi a cred a la poisìa ch’a s’esprim an piemontèis. Remigio Bertolino a l’ha vinciù ‘l premi Biagio Marin ch’as ten a Grado da ‘n bel pò d’agn e ch’a l’é ‘l pì avosà dij premi dedicà a la poisìa an tij dialèt (o lenghe dialetaj) d’Italia. Bertolino a l’ha vinciù con ël lìber (publicà da Nino Aragno), «Litre d’ënvern». Chiel a scriv ant la parlada ‘d Montàud ëd Mondvì, un dij distret pì rich ëd vos poetiche; na parlada marginal, ëd na val ch’a l’é nen ëd sicur tra le pì conossùe. La soa poisìa a l’é rica d’imaginassion e ‘d memòria. Ma ‘d na memòria trasfigurà, vis a dì portà a convertì le mistà pì sempie ant un-a dimension ch’a sa ‘d fantastich, ëd seugn sugnà ‘n bianch e nèir. Ij sò paisage a son paisage ‘d fiòca e ‘d frèid ma soe figure a son figure pòvre (e soens solitarie) ch’a l’han ‘ndrinta ‘l feu ‘d na redension. Figure ch’a stan piantà ‘nt la tera e ch’a son pien-e ‘d sust, ma ch’a l’han ‘ndrinta – grassie a la poisìa ch’a-j dis e ch’a-j da vita – ‘n feu simbòlich e lìrich, na lus ch’a j’ànima, na fòrsa metafòrica ch’a j’arvela ant un-a gòj segreta, pien-a ‘d sentiment (mai ‘d sentimentalism). Për un poeta come Bertolino, ‘n riconossiment franch merità. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 18 ëd novèmber dël 2016

Indietro