Bers

Che ‘l piemontèis (termo ch’a sarìa tut da ciairì, ma che mi deuvro an soa pì genèrica estension) a sia na lenga as dovrìa nen dubites-ne, combin che peuj la stòria a l’abia fàit ij sò pass e a l’abia decreta-ne la posission marginal. Fòra ‘d tute le considerassion ch’i veuj nen tiré fòra ambelessì, veuj nopà conté la sòrt ëd na paròla, ch’a l’é mnume a ment mentre scrivìa ‘n sonèt ëd coj ch’i scrivo giusta ‘n piemontèis (tutun, an mè piemontèis rustich, ëd Pancalé, ch’a l’é ‘n pais sla stra ‘d Salusse al confin dla provincia ‘d Turin e ‘d Cone). Ebin, la paròla a l’é «bers», e noi con cola paròla disìo ‘l trabucèt – la cita trapòira – che dovravo për ciapé ij passaròt; na cita trapòira con na mòla ch’a scatava pen-a che l’osel a pitochèissa la miolëtta ‘d pan ch’i-j butavo ‘nsima: lòn ch’ancapitava pì che tut d’invern quand che la fiòca a giutava a stërmé mej l’angign. Mi deuv dì che ‘d passaròt l’hai mai ciapa-ne gnun e gnanca savrìa nen dì lòn che l’avrìa fa-ne s’a fuissa ‘ncapità. A stupime, sì, a l’é pitòst che treuvo nen ‘l termo ni sël vocabolari ‘d Bré, nì ‘n sël Gribaud nì ‘n sël Repertòre etimològich piemontèis. A veul dì che sërcherai ‘ncora ant j’àutri vocabolari stòrich, ancaminand dal Sant’Albin. E ‘ntratant serco dë sturniche-je ‘nsima. Se peuj cheidun a pudèissa giuteme… ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 9 dë stèmber dël 2016

Indietro