Brav òm (Bruno Carbone)

Son stàit a trové l’ùltim dij cantor ëd Langa, dòp Cortmija, montand a Làis e rivand a Prunaj, coma as dis ant la parlada pì local (noi dirìo Lèis e Prunèj). Chiel a l’é ‘l «Brav’òm», a l’anagrafe Bruno Carbone, squasi otant’agn, ma dësgordì come ‘n prussòt. Tanti arcòrd, tanti nòm, tante canson, tanta Langa marastra e mama, e su tut la siensa dla tera ch’a viagia e ch’a cambia, ma ch’a ten bon, pien-a ‘d sust e ‘d gust (chiel a dis: «carn, làit, tome, a l’é ‘l teriòre ch’a fa ‘l gust»). Ël Brav’òm a l’é na fòrsa dla natura, a dis paròle come na tempesta, a dis mese bëstëmie a at pòrta doa a veul con ëd vòj pindàrich ch’a t’ëncioco e ansema ch’a t’ëncanto. Antant, con soa fisa («cambiane vint o tranta») a na son-a e a na canta una: «Chërpèisso ij rivedibij/ s-ciopèisso ij riformà/ son bianch e ross an facia/ drinta son camolà». Facil troveje l’anima. Soa anima a l’é calor, passion, fiusa dël doman, e a la fin la convinsion ch’a fé bin a së sbalia nen. Chiel a la dis parèj: «S’i peuss, sosten-o sempe la bontà». E ‘ncora: «Fòrsa fìsica, volontà e savèj fé», a as la pija con la vita fàcil, con un mond arvers. E a va për la soa stra. Tutun, gnun-a nostalgìa, e mach na rason, ch’a l’é bin sangià: «’L popolar a l’é pòpol e a l’é mai l’istess». Për dila ‘n n’àuta manera: «L’autor a camin-a con ij temp». ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 27 ëd magg dël 2016

Indietro