A l'han lassane

Ant ël gir ëd pòchi mèis a son andasne doi scritor dij pì avosà pa mach dël Piemont, ma d’Italia e ‘dcò dëdlà. Pì conossù për rason nen tute literarie, Umberto Eco; meno conossù, ma nen pòch amportant, Sebastiano Vassalli. Eco ‘d Lissandria, Vassalli (nà a Genova, ma për cas) ‘d Novara. Tuj doi gropà, an diversa manera, a la tera doa a l’han ambientà nen pòche ‘d soe stòrie: la «Bassa» për Vassalli, ‘l Monfrà për Eco, a di-la a l’ingròss. Ma la rason d’arcorde-je tuj doi ‘mbelessì a l’é che tuj doi a l’han colorà sò italian bin soens con d’espression an piemontèis. Bastrìa d’Eco ciapé ‘l romans «Baudolino» o «La misteriosa fiamma della regina Loana». Bastrìa ciapé për Vassalli ‘n po’ ‘n sà ‘n po’ ‘n là, ma an manera pì bondosa ant ël romans «Le due chiese». A Eco, tan për dì, a-j basta la paròla «ciolandare» për vische-je ‘ndrinta na fusëtta special. Për Vassalli, che lì për lì a smijrìa ‘l pì freid, basta deurve giusta «Le due chiese» për trovesse ant un mar ëd proverbe, stranòm, manere ‘d dì an piemontèis. Paròle ch’a van da «banfé» a «pissé». Manere ‘d dì come «ciapé na sumia» për ënciochesse. Proverbe spiritos come cost, motobin corporal: «Pissé sensa tiré ‘n pet, l’é istess come soné ‘l violin sensa l’archèt». Vreman dlicà. Dlicà ch’a paga ‘l viage, vis a dì la letura. Bon consèj. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 18 ëd mars dël 2016

Indietro