«Litre d’ënvern» ëd Remigio Bertolino

Remigio Bertolino a l’é un-a dle vos pì soasìe dla neuva stagion dla leteratura an lenga piemontèisa, varianta monregalèisa; avosà e arconossù nen mach an Piemont. Na militansa e na fedeltà a la poesìa ch’a l’han radis da la fin dj’ani Stanta dël Neuvsent, e che Remigio a l’ha mai tradì. A seurt adess ant la fiamenga Colan-a ‘d poesìa «Castalia», soagnà da Giovanni Tesio, dl’editor Nino Aragno, «Litre d’ënvern/Lettere d’inverno» (piemontèis con tradussion an italian dacant, pp. 150, 10 euro), ch’a conferma e a fortìss l’adesion, la dedission ëd na vita a la poesìa, a la poesìa declinà con le paròle ‘d soa ca-tera-cel-eva. «Ël feu disegna /sògn sël feuj./Savèissa sa lengua, tuta lus»: a son ij vers dla prima dle «Litre d’ënvern» (ch’a dan ël tìtol al lìber), e a noi letor anciarmà da soe poesìe an ven da rispond-je, che chiel a la sa costa lenga tuta lus, che coj «vërtoj nej/ sël feu,/ drinta l’ànima», a son soe paròle-vision d’armonìa, ‘d dolor, ëd pen-a e ‘d gòj, ch’as mës-cio e a n’angavigno, e an bolverso, e an pasio. A l’é ‘l miracol dla poesìa ch’a intra drinta le ròbe pì sempie «nei semplici di una vita – a scriv Tesio – in cui il silenzio alleva nidi e belati e fischi animando le voci dell’acqua, del vento, della terra, del cielo, dei giorni, delle notti, degli stellati…dei gesti, delle vite, delle voci», e a-i goerna, a- i cudìss e a-i rimanda an s-ciandor a chi sa lese e scoté. d'Albina Malerba - da TORINOsette dLa Stampa dij 12 ëd fërvé dël 2016

Indietro