Barnaba Pecco (1905-1995)

A la «bela scòla dij Brandé» ‘d Pinin Pacòt a son formasse na bela partìa ‘d poeta e scritor ch’a l’han contribuì a arnové e deje neuva sàiva a la leteratura e a ten-e avisca la fiama dla lenga piemontèisa. Un fil d’òr che a gropa ‘l Neuvsent e ij temp d’adess e che a continua a dene frut neuv e anteressant. Tra ij poeta ‘d cola prima Companìa dij Brandé i ricordoma, a vint’ani da la mòrt, ël poeta-ingegné Barnaba Pecco (1905-1995): «un ingegnere poeta – a ricòrda ‘l fieul Francesco – che ha saputo dominare con il cuore quella prepotente ragione che ha dominato i suoi tempi». Pacòt su «Ij Brandé» dël novèmber 1953, a salutava parèj la poesìa ‘d Pecco: «A l’é stàita un-a dle consolassion ëd Nino Costa cola d’avèj dëscovert, an Barnaba Pecco, un poeta…Ma forse a sarìa pì giust dì che Barnaba Pecco, ancontrand Nino Costa, a l’avìa dëscovert soa poesìa». Ij sò vers, misurà, gità da n’esigensa profonda ‘d bin për la famija e për soa tèra, a son nen mach fior ëd nostalgìa, ma a son testimonianse con sguard a l’avnì. Soa euvra poetica a l’é publicà ant ël lìber «E peui…j’arcòrd! Poesìa an lenga piemontèisa», cudì e presentà da Camillo Brero, a l’Ansëgna dij Brandé, edission «Piemontèis ancheuj» dël 1992, che as treuva pì nen e che a sarìa bel ripubliché, për nen ch’as perda ‘l ricòrd ëd cost poeta galantòm. d'Albina Malerba - da TORINOsette dLa Stampa dij 6 ëd novèmber dël 2015

Indietro