Un pòch ëd piemontèis ëd Cesare Pavese

Lesand ël lìber ëd Lorenzo Mondo cudì da Mariarosa Masoero e pen-a surtì da Olschki (pp. 260, s.i.p.), «Questi piemontesi», son ambatume ant un-a considerassion che Mondo a fa a propòsit dël piemontèis ‘d Cesare Pavese. Tuj a san che Pavese a l’é cimentasse an soa arserca con ël piemontèis e – për nen dì d’àut – «Ciau Masino» a l’é lì a testimonielo. Ma sì Mondo a Parla ‘d na conta ‘d Pavese ch’a l’é dël 1928 (Pavese a l’ha vint agn) ch’a s’ëntìtola «Arcadia» (chi a vorèissa lesla a peul trovela ant ël lìber «Lotte di giovani» ch’a l’ha cudì për Einaudi Mariarosa Masoero). An costa conta a-i é già na bela cossiensa ‘d na lenga che Pavese a serca për dì la vita sitadin-a ant un moment ëd sò slans industrial e Mondo a parla ‘d «dialetto vivacissimo, talora risolto in poche battute, ma che diventa esclusivo in un lungo inserto». Ch’a l’é giusta quand n’ovrié dla Fiat a conta na soa aventura ‘d bariera. Na pagina pien-a ‘d termo speciaj e gergaj, pien-a ‘d fantasia e ‘d competensa, ch’a l’é bin arcordé. Pavese a deuvra ‘l caplet ëd Viriglio, ma a trata ‘l piemontèis con gran deuit, passand dal langareul al turinèis con giusta sapiensa. Gnente pì che ‘n moment ëd sò atelié dë scritor an italian. Ma a më smija giust – ambelessì – arcordelo. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dj'8 ëd magg dël 2015

Indietro