Pippo Bessone

L’àutra sèira al «Politeama» ‘d Bra son ‘ndàit a oghe lë spetàcol ch’a l’ha butà ‘nsema Pippo Bessone, col dij Trelilu ch’a l’é dëstacasse da sò prim grup. Ebin, a càpita da reir, ma i l’hai rijù fin-a a le lacrime. Col ëd Pippo Bessone a l’é në spetàcol ch’a merita, ma mi na parlo sì pì che tut përchè a l’é në spetàcol ch’a ten bin la marca dël piemontèis. Pa da dì ch’a sia «an piemontèis» (a-j na i-é ‘dcò ‘d piemontèis, ma a i-é ‘d pì d’italian magara soens passà sla rapa). Tutun mi diso ch’a l’é piemontèis, përchè ch’a l’é piemontèis ant ël ghëddo, ant lë spirit. Con un preive an sena (e ‘d sonador motobin vajant, come Claudio Dadone, ch’a lo compagno, e ‘dcò ‘n cerighin ch’a fa bin soa part), tut un mond ch’a passa për col confessional: canson, figure, përsonage, batùe, situassion ch’a son l’essensa dla vita ‘d mincadì e a dan vita a na vita ch’a tend a l’indulgensa e a la malissia ansema a në sguard pontù e sintètich. Sensa conté na vos fòrta e nuansà ch’a fa gòj a le orije e al cheur. E se peuj un a veul lese cheicòs (scrit an italian ma sempe motobin piemontèis) a basta ch’a serca «L’ora canonica», ‘l lìber che Pippo Bessone a l’ha publicà da L’Araba Fenice (pp. 160, euro 10). Tut un gust ch’a fa gòj e bon sangh. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette dLa Stampa dij 24 d'avril dël 2015

Indietro