Cors univërsitari 'd Literature Dialetaj

Conto sòn nen për d’àut ma përchè a l’ha sò sens. St’agn sì a Vërsej, për j’ëstudent ëd Lenghe (vis a dì, ‘d coj student ch’a studio le lenghe forëstere), i l’hai decidù ‘d ten-e ‘n cors ëd literature dialetaj (pì ‘ncora che ‘d literatura dialetal), nen mach përchè a Lenghe j’ëstudent a duvrìo capì che ‘dcò cole dialetaj a son lenghe e a son literature, ma – ‘ncora ‘d pì – përchè a sia bin ciair che nòsta literatura nassional a l’ha avù na richëssa unica pròpe për la rason che le diversità ‘d tute le lenghe locaj a l’ha possala – i dirìa obligala – a tenine cont e a tenila da cont. Sossì a së s-ciama «dialetalità» përchè la lenga italian-a a ciapa da le parlade locaj paròle e manere ‘d dì ch’a fan viva na lenga d’élite, soens pì mòrta che viva. E sossì a l’é na custion. Ma peuj a-i é la part doa a conté a l’é chi a scriv ant le parlade locaj, che da sole a dan vita a tuta na literatura nen da pòch, dal Sinchsent al dì d’ancheuj. Literatura ch’a l’ha ‘d vòte (come cola piemontèisa) ‘d document bin pì lontan ma che dal Sinchsent an sà (e ‘ncora ‘d pì dal Setsent) a l’é rica d’euvre e d’autor. Tutun, lò ch’i veuj dì a l’é che a parlé la lenga dij pòst a son ‘ncora tanti, e che la mòrt tròpe vòte nunsià a l’ha ‘ncora nen trovà soa faussìa. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 24 d'otóber dël 2014

Indietro