Lu Monfrà

Sai pà se Lu Monfrà, pais dël vin e dle ninsòle, quaciarà su un brich casalèis ch’a deurb lë sguard su un dij paesagi pì anciarmant dël Piemont, a fasa part dij pòst con la tùa dl’Unesco. Ma Lu Monfrà a l’ha un boneur, a l’ha un monsù ch’a së s-ciama Franco Zaio, che combin ël travaj a l’abia rablalo ant n’àutra part ëd Piemont, soe radìs monfrin-e a l’ha sempe goernaje bin s-ciasse, con soa parlada. «Il luese è una parte di me: una lingua, un’origine, un’educazione, un legame, un modo di essere»: costa diciarassion d’amor, d’apartenensa a na lenga, a deurb le pagine d’un gròss travaj che Zaio, dòp ani d’arserca a pùblica për l’ «Associazione Culturale San Giacomo», «Paròli ‘d ca nòstra. Dizionario fraseologico del dialetto luese» (Lu Monferrato, 2014, pp. 615), ch’a seurt a pòchi ani dal vocabolari «A l’è ‘n darmagi lassà ‘ndà ‘n cò la léngua piemontéisa e o dialët ‘d Lu» (2006). Cost dissionari «fraseologico» a l’é ‘mpostà coma ‘n vocabolari, su doe ante: un-a con le paròle an luese e dacant la tradussion an italian con ëd notassion ch’a giuto a mej capì na paròla, na manera ‘d dì. Ant ël rispet pièn dël lessich local l’autor a l’ha fàita la sèrnia, motobin antivista, ëd dovré la grafìa piemontèisa comun-a, an manera che tuti a peusso lese e capì. Ël ghëddo dla prononsia?...bè…cola a l’é na facenda ‘d coj ‘d Lu! d'Albina Malerba - da TORINOsette ëd La Stampa dij 17 d'otóber dël 2014

Indietro