Monia quacia

Papa Bergoglio a l’ha butà an sìrcol na bela espression piemontèisa, che tanti a ricordavo ancora: monia quacia, «santerellina» (lett.: monia «monaca»; quacia, da quacc, «quatto»; con la variante: quacc quacc, «lemme, lemme»; quacesse, «acquattarsi, accoccolarsi»). Mi a l’é sùbit vnume an ment: pòsa-piano, «sornione», ch’as podrìa consideré la varianta mascolin-a dla monia quacia, combin che tute doe le dite as dòvro për òimo e fomne. Anvece dal verbal ëd costitussion dla Ca dë Studi Piemontèis (Centro Studi Piemontesi), che an costi di a l’ha festegià ij sò prim 45 ani d’atività, am fa gòj buté an gir na paròla sempia sempia, motobin passà ‘d mòda, ma che mai coma ancheuj i l’avrìo damanca d’arsussité. Coj dodès che dël 1969 a dan vita a la pì prestigiosa associassion ch’a varda a la coltura regional con sguard duvèrt e antërnassional (butand ansema lòn che - a la bonora - quarant’ani dòp chijdun a dëscuvrirà e a definirà «glocal», vis-a-dì, «locale e globale»), për man ëd Gianrenzo P. Clivio a diso: «An arciamandse a la bon-a tradission piemontèisa con cheur sincer e franca volontà…. da galantòm as sostigno». La ciav ëd tut a stà an cola paròla «galantòm», che an piasrìa a dëscasseissa monie quace e pòsapiano, e a tornèisa ‘d mòda, a tornèissa a esse la manera ‘d pensé e ‘d fé dij piemontèis. d'Albina Malerba - da TORINOsette ëd La Stampa dij 20 ëd giugn dël 2014

Indietro