Trilénghism?

L’àuta sman-a a l’é capitame ‘d lese d’un polìtich votà al parlament ëd Bruxelles che gnente a savìa d’anglèis e pòch ëdcò d’italian. E i son dime: «Ma possìbil che fé polìtica a sia giumai na pratica dë scaussacan che gnente a san?». «Possìbil che angagesse an polìtica a veubia nen dì desse da fé për amprende lòn ch’a fa damanca?» E peuj i l’hai ‘dcò pensà che cheidun a peussa magara sturniché che col polìtich a sapia mach parlé soa parlada amprendùa da masnà. E magara a peussa arlevé che savèj ‘n dialet a sia ‘n bel antrap për amprende l’ingleis o l’italian. E anlora veuj s-ciairì ambelessì che la colpa dl’ignoransa a l’é nen dle parlade locaj (che peuj a son locaj ‘n pò tute le parlade), ma cola dle përson-e ch’a sento nen basta l’importansa dij sò angage e – an cost cas sì – as campo ‘n polìtica senza j’atrass colturaj necessare. Le istitussion (e nen mach la scòla) a duvrìo travajé për fé ‘n manera ch’as sapia na còsa fondamental: che la siensa dël nòst parlé a duvrìa manten-e bin samblà ansema ij dialet ëd mincadì ch’a son la mùsica, la lenga italian-a ch’a l’é ‘l fil ross e l’ingleis ch’a fa da utiss. Minca lenga na part d’un òm ch’a sapia samblé ‘n bon-a cossiensa na tërnità lenghìstica tuta làica e bin livrà. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 13 ëd giugn dël 2014

Indietro