Lenghe genite e nò

Stavòta i veuj dì na còsa gnanca tan bischin-a e biscòsa. Na còsa ch’an ven an ment ëd dì përchè un-a ‘d coste sèire son andàit al Teatro Social d’Alba për un-a ‘d cole manifestassion ch’a tracòpio la television (a-j ciamo «talk show»), doa as parlava dle fomne, dla violensa che le fomne a patisso da part ëd j’òm (a lo ciamo «stalking»), e ‘dcò dle «quote rosa», dle «pari opportunità» e ‘n pò ‘d sossì e ‘n pò ‘ lolà (i l’hai fin-a amprendù che le fomne ch’a travajo, ch’a cudisso soe masnà, ch’a fan da mangé, ch’a lavo, ch’a stiro e via fòrt a-j dio «multitasking»). Tut bel e giust. Ma lòn ch’a l’ha fame monté la flin-a a l’é la bondansa (tròpa grassia) ‘d j’«assolutamente sì», «assolutamente no», «assolutamente». Come s’as pudèjssa pì nen parlé sensa flaté. Ma përchè? – i son dime mi, se ‘l Vangelo a fortiss che nòst parlé a duvrìa esse «sì», «no» sensa tante gionte. A-i é an tut sòn cheicòs ëd dësgiust. E antlora i l’hai pensà a le nòste parlade locaj, che mai e peuj mai a sarìo prëstasse a costa miaulada. E për mia part son rivà a la finitiva che – mas-cc o fumele – a l’é motobin mej savèj ‘n pò ‘d servaj che gargarisé j’«assolutamente sì» o j’«assolutamente no» come s’a fuissa ‘l pré a friciolé. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 21 ëd mars dël 2014

Indietro