Bianca Dorata

An costi di dla fin e dël prinsipe i l’hai trafigà pa pòch con Remigio Bertolino për buté ‘nsema – grassie a la bela grassia dla seure Margherita – ‘n lìber ëd poesìe mai publicà che Bianca Dorato a l’avìa lassà lì ant ij sò scartare. Bianca a l’é stàita (a l’é) na poetëssa rica d’un mond e d’un lengage ùnich (belavans la vita d’un poeta as na va come la vita ‘d tùit, ma soa euvra a resta e a sta lì a dé testimoniansa d’un sentiment ch’a l’é për sempe). Chila a l’é mancà dël 2007, ma soa euvra a resta donca a dì bin an përfond la fòrsa ‘d soa poesìa. L’avìa già dilo antlora che forse a-i sarìa staje da fé: nen mach për ten-e vive le euvre ch’a l’ha publicà an vita (da «Tzantelèina», sò principe, a «Signaj», sò testament). Ma ‘dcò për publiché le poesìe che chila a l’ha lassà da publiché. E ora, apress ëd ses agn, soma rivà al bon përchè da Aragno a-j surtirà ‘l lìber neuv ch’a s’ëntitolerà «Sël finagi». Un lìber tut neuv, ch’a cambia nen ‘l mond ëd fiòca e d’òr, ‘d drere ‘d lus e ‘d combaj e ‘d pasturaj (cole paròle d’antan che chila a cuìja an sle montagne dle val ossitan-e e franco-provensaj për fene ‘d bochèt fòrt e dru ‘d poesìa sensa sucher e sensa mlassa). Mascheugne e pien-e ‘d sust coma l’era chila. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 10 ëd gené dël 2014

Indietro