Sergio Arneodo

"Me pauso moun enfant, soubre l'issart/ de la mountagno, li legn pouderous/ qu'al caus avìes coupà: n'en fau ma crous/ dreissà ici-amoun…" ( Për mi pòsa, mè fieul, sël pian àut/ dla montagna, ij doi bion drù/ ch'it l'avìe trancìa al càuss: i na farai mia cros/ alvà lassù…). A son ij prime vers ëd na poesìa an provensal ëd Sergio Arneodo, ch'i l'oma butà an piemontèis a l'impronta për saluté la dipartìa d'un poeta ch'a l'é stàit l'anima, 'l cheur, ël motor, da la fondassion dël 1958, dël Centro provensal ëd Sancto Lucìo de Coumboscuro a Montross Gran-a. Ël prim, ël pì antivist ch'a l'ha rispondù a l'arciam ëd Pinin Pacòt e 'd Tavo Burat për dé vita a l'Escolo dou Po. E che a col angage për la coltura, le tradission, la lenga provensal ëd nòste montagne piemontèise a l'ha tnù sempe avisca la fiama, e a l'ha fàit ëd cost cit pais ëd montagna n'esperiensa 'd vita, dë scòla, 'd poesìa, d'impegn moral, sivìl, religios ch'a l'ha, miraco, gnun paragon an Italia e gnanca an Euròpa. Arneodo a l'é anviarasse për soa ùltima "Traversado", stavòta "per lou ciel", ma, coma a l'han nonsià ij sò, "la lousur de soun pensier e de sa pouesio gagno nosto peno": la blëssa, la lus dël sò pensé e 'd soa poesìa a vagna nòst dolor. Arveire frel e amis, arveire, sèmper vivi 't saras ant nòst arcòrd. d'Albina Malerba - da TORINOsette 'd La Stampa dl'8 ëd novèmber dël 2013

Indietro