«I miei ricordi» ëd Massimo d'Azeglio

Torné a Massimo d'Azeglio. Torné a lese "I miei ricordi". Torné a pié 'n man un dij lìber pì savorì dël nòst Eutsent nen mach piemontèis. Për mi torné aj "Miei ricordi" a veul ëdcò dì 'ndé a mëssoné le paròle e le manere 'd dì piemontèise che l'Azeglio a scriv 'd tanz an tan (o minca tan, ch'a l'é peuj l'istess) për gust e për sost. Cheicòs a l'avìa già bin notalo Augusto Monti ant un sò artìcol doa as parlava 'd proverbe tipicament piemontèis (na parlerai 'dcò mi n'àuta vira). Ma a l'é pro bel - i disìa - torne-je ansima. Paròle come "brindor", nòm come "Giacolin", moraj 'd vita come: "Aj fa pa nen", giudisse come "A l'ha bon temp", proverbe coma "La paura l'é fàita 'd nen". E peuj, e peuj, e peuj cole pàgine tra le bele 'd tuta la literatura an piemontèis (Milo Bré e Renzo Gandolfo a l'han bin daje la giusta posission ant soa sèrnia mai tramontà). Veuj dì le pàgine dël salòt dla marchesa Irene 'd Chërsentin, ch'a son un document lenghistich e literare 'd prima fòrsa. 'D cola società d'antan - Vej Piemont - cole pàgine lì a son n'ëschiss da gran pitor. D'un ch'a l'ha savù dovré penel e piuma a la midema manera. Piemontèis satì. Piemontèis da bërlichesse ij dij. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette 'd La Stampa dij 6 dë stèmber dël 2013

Indietro