Remigio Bertolino

Ëd Remigio Bertolino, poeta dël Mondvì (nà a Montaldo, a viv a Vicoforte), i l'oma avù ocasion pì 'd na vòta 'd parlé, përchè a l'é un-a dle vos che 'd pì a son vagnasse atension an costa neuva stagion dla leteratura an lenga piemontèisa, e nen mach an Piemont. Na militansa e na fedeltà a la poesìa ("perenne richiamo di una profonda voce interiore") ch'a l'han radis ant la fin dj'ani Stanta dël Neuvsent, e che sempre a s'arneuvo, e sempe a smon-o bochèt ëd vers soasì. Adess a l'é pen-a surtìe 'l lìber "La fin dël mond. Poesie 2005-2011", prefassion ëd Giovanni Tesio, edission Puntoacapo (Novi Ligure, 2013, pp.106, 13 euro; www.puntoacapo-editrice.com). "Il mondo di Bertolino - a scriv Tesio - non è tanto …la testimonianza di un mondo perduto…ma è invece la raffigurazione poetica di un mondo che si configura come un sogno, più ancora che come memoria, del sogno pur stretta parente". Poesìe -poemèt an 4 moviment ("Ël lun-e ëd Cichin", "Elegie d'ënvern", "La fin dël mond", "Mùsiche d'eve") ch'a son un dialogh s-ciass e molsin biautà sl'orlo dla sèira-seugn, "arlichie ëd lus prima ëd neucc", fin-a quand "L'alba a versa/ da la fnestròta/ sò lacc fresch/ e drinta ël poss/dij nòstri euj/ a lassa na trassa/ ëd parpajon an vòl". d'Albina Malerba - da TORINOsette 'd La Stampa dj'8 ëd mars dël 2013

Indietro