Cesare Vincobrio

A propòsit ëd sentenare (e possa), am pias arcordé stavòta 'l poeta dël Monfrà casalèis Cesare Vincobrio. Sent e sinquant'agn da la nassita (1863-1937). Nòm d'art dl'avocat (e a sò temp sindich ëd Casal) Severino Braccio, Vincobrio a l'ha scrit ëd sonèt e 'd quadrèt monfrin gropà a na concession 'ncora tuta "eutsent" dla poesìa piemontèisa, e tutun a l'é stàit un dij prim a serne la parlada local come lenga 'd poesìa. Sò temp a viv ant l'orizont ëd na comunità bin precisa, a s'arconòss ant la vita social dël Casalèis, a ciapa da la vita 'd mincadì, le përson-e 'd mincadì, le ocasion ëd mincadì, cujend tochèt ëd bonimor, s-cianchèt ëd sentiment. Fërvaje d'esistensa, paisage e moment, fusëtte dë spirit irònich pèj dij sufrin ch'as visco mach a busticheje 'n frisinòt. Vos ch'a parlo, comento, bërbòto, miton-o, protesto, as lamento, a vivo la vita ch'a viv. Moment sitadin e moment paisan, moment cagnìn e moment baravantan. Na gran fera 'd poesìa che chèich vòta as dëstaca dal temp për parlene pì 'ndrinta e pì ancreus. Poesìa ch'a l'ha pì gnun temp e pì gnun pais. Poesìa ch'a basta da sola e a varda pì 'n là. Poesìa (motobin monfrin-a) ch'a-j dis cheicòs a tuti quant. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette 'd La Stampa dël 1m ëd mars dël 2013

Indietro