Alberto Viriglio

Ancaminoma 'l doimilatërdes arcordand un sentenare nen da pòch: sent agn da la mòrt d'Alberto Viriglio (1851-1913), un-a dle vos pì gropà a Turin. Cola Turin a caval tra Eut e Neuvsent ch'a l'é stàita bin arbiciolúa; 'n pò farinela e 'n pò birichin-a, ma pien-a 'd sust e 'd còse neuve, ch'a van dal traspòrt dla capital a le Esposission Universaj, vis a dì dl'industria ch'a buta fòra ij sòj cornòt. Pòchi come Viriglio a l'han vivù col temp e a l'han testimonialo. Poeta 'd poesìa birichinòira (ch'a vurìa peuj dì gropà al giornal dël "Birichin"), studios dël piemontèis ch'as parlava a Turin, testimòne dla vita e dle costume dij sò temp, Viriglio a l'ha marcà n'epoca e a l'ha tirane su come da 'n poss memòrie, arsonanse, nuanse, frisson, mistà, rairità, galuparìe e drolarìe. Soa euvra pì fiamenga, "Torino e i torinesi", a l'ha publicala Viglongo e donca a l'é fàcil trovela. Chi a la conòss ëncora nen, ch'as fassa sto regal. Viriglio a parlava dël piemontèis come dla lenga-pare e 'l sò a lo scrivìa col "caplèt" A saran peuj Pacòt e Viglongo a fé 'l sàut dla grafìa, ma cheidun ël caplèt a lo dòvra 'ncora 'ncheuj. Potensa 'd Viriglio. Fòrsa d'un sentenare da memorié. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 18 ëd gené dël 2013

Indietro