Na custion ëd rispet dla poesìa

Mach na precisassion. A l'han scrivune doi letor d'«An piemontèis» e noi - Albina Malerba e mì - soma bin content ch'a-i sia chi a mosta atension a nòste còse, magara cite ma soens susnose. Ij doi letor a më strocion-o 'n pò përchè l'avrìa scrit na paròla come «lun-a» an manera sbaglià. Gnun-e presunsion, ma a l'é nen parèj. Combin che l'eror a sia sempe lì a fé soa part - miraco pròpe cand un a cred d'esse infalìbil - stavòta a l'é nen parèj. Lassoma sté la custion mai finìa dla grafìa dla «koinè» e dla possibilità dë slarghela a tute le parlade dël Piemont, ma ant la sitoassion particolar as trata nen ëd sòn. La rason a l'é motobin pì sempia e comprensibil. An parland dl'euvra d'Annamaria Balossini, «La canson dla Tèra», a l'é ancapitame d'arciamé doi o tre vers dla poetëssa novarèisa e 'dcò 'd preven-e ch'as tratava 'd vers mes piemontèis e mes lombard. Se mì scrivo «lun-a» e la Balossini a scriv «lüna», mì che arciamo ij sò vers, i deuv scrive come a scriv chila e nen come am piasrìa a mì. Për doe rason. Për na custion ëd rispet filològich, ma pì che tut për na custion ëd rispet dla poesìa. Lòn ch'a sta dzor a tute le grafìe. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 9 ëd novèmber dël 2012

Indietro