Pitanse piemontèise

Na sala «dle bele fomne». Pròpe parèj, an piemontèis: «dle bele fomne». Na novità galupa, fin-a pì galupa dle pitanse (piemontèise ‘dcò lor) che Massimo Bonavero (con soa fomna Luisa) a prepara coma ch’as deuv a «L’angol ëd Parìn», ch’as treuva a la crosiera ’d via Galliari con via Ormea. Menu italian-piemontèis flambà ’l bòcc e giusta na sala neuva dedicà a le «bele fomne». Na sala motobin spassiosa ch’a nass - giusta për slarghé l’atività e për deje ’n ghëddo ’d còsa bin fàita - a l’ansëgna dël «liberty». Gnente ’d pì davsin a un ëd j’ëstij artìstich tra ij pì fongà a Turin. Giontandje ’n tòch ’d Secession (vis a dì ‘d «Mitteleuropa») e fin-a na frisa d’arciam e ’d nuanse orientaj. Bele fomne e pom granà ch’a figuro come ’n paradis ë fantasìa gormanda. Fomne bin piturà ’n sle muraje - bondose e colorà - che pì che a l’«eros» a fan pitòst maginé l’abondansa e l’alimentassion. Tut curt, fomne-noritura. Come dì che le pitanse a saran nen mach bele ma pien-e ’d sust. A fé coron-a ’n bancon piemontèis - original e massiss - ch’arciama le boteghe ’d na vòta. Tra «bele fomne» e bela mobilia, cheicòs d’original, che - ansema al menu - fa piasì arcomandé. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 12 d'otóber dël 2012

Indietro