Claudio Salvagno

A l'é nen un misteri che le montagne a gropo 'nvece 'd divide. E a l'é 'dcò nen un misteri ch'a-i-é dëdsà dle montagne 'n piemontèis alpin ch'a viv dacant a l'ossitan (rispetoma 'dcò chi a lo ciama «provensal» come Sergio Arneodo con soa realtà 'd Coumboscuro). E nen pòchi scritor an piemontèis a l'han viagià tra ij doi finage dël piemontèis e dl'ossitan (a bastrìa pensé a Tavio Còsio o a Barba Tòne o a Bep Ross, ma dësmentrìa nen le tante parole ossitan-e ch'a l'ha mëssonà për soa poesìa bin piemontèisa Bianca Dorato). Tut sossì për dì d'un poeta come Claudio Salvagno, ch'a scriv an soa parlata ossitan-a da Bërnes an sù, vers Màira e Gran-a, e ch'a va 'dcò sërcand dëdlà dle montagne. Bon-e rason për parlene ambelessì, drinta nòst ëspassi «an piemontèis». A fùissa pa mach për dì che Salvagno a l'é vreman 'n poeta. Pudoma dilo grassie a 'n lìber ch'a s'ëntìtola «L'emperi de l'ombra» (publicà da la Jorn ëd Montpeyroux, pp. 184, euro 20), e grassie a na plachëtta, «L'autra armada», che - con la colaborassion d'«Arti Vaganti» - a l'ha pen-a publicà L'Artistica 'd Savian (pp. 20, s.i.p.). Poesìa bin fòrta e satìa, che Salvagno a cudiss con në spirit special, mai content, mai basta convint ëd soa vos ch'a l'é rica e anciarmanta. As peul parlesse për ël son dle soe poesìe 'd «lauses sillàbiques» ('d lòse silàbiche), ch'a fan pensé a Pasolini. Lòn ch'a veul dì 'd son ch'a s'antërso coma le lòse dle bàite e dle mèire 'd montagna. Salvagno a l'é 'n poeta che - contra tuta tradission ëd col ch'a l'é stàit ciamà «l'empèri dóu soleu» (dël sol) - a mira pitòst a l'ombra: ombra come cossiensa dël destin ch'an compagna, ombra ch'a cudiss ij finage dël cheur e che tra drinta e fòra a canta e a conta tut un mond ëd memòria, 'd natura, 'd viage, d'amor. Lòn ch'a capita ant ël prim lìber as conferma ant ël poemèt «L'autra armada», ch'an parla, sì, 'd guera «partigia», ma pì che tut ëd na guera interior, cola che ognidun ëd noi a combat ant le amproviste dël cheur. Poesìa lìrica - gnanca a dilo - ma poesìa 'dcò narativa, doa a vive a son le figure simbòliche, la richëssa dij passage e dle invension. ëd Giovanni Tesio - da TORINOsette ëd La Stampa dij 22 d'avril dël 2011

Indietro