Lorenzo Magrassi, poeta monfrin

Lorenzo Magrassi (Villalvernia 1933), coma Nino Costa e coma Pinin Pacòt, për vagnesse la pagnòta a travaja an banca. Për «vive» a scriv poesìe. Brandé an tèra monfrina-a, a sta a Mombel Monfrà, da ani a colabora con le riviste piemontèise pi avosà, coma «Piemontèis ancheuj», «Musicalbrandé» e «La Slòira», l'armanch «Ij Brandé». Dòp un prim lìber,«Cheur e pais» dël 1997, për le edission dël Centro Studi Don Minzoni, con la presentassion ëd Camillo Brero, a seurt adess con na neuva racòlta soagnà da Gioventura Piemontèisa, «Brasca e valòspi. Poesìe piemontèise ant l'armonìa monfrin-a» (pp. 80, € 10,00). Un tìtol ch'a compendia, coma lesoma ant l'introdussion (nen sotsignà, donca probabilment as dev ai doi coordinator editoriaj dl'euvra, Carlo Comoli e Roberto J.M. Novero), «le componenti del suo percorso lirico: i ricordi, i rimpianti, le emozioni, i sentimenti cadenzati sul filo della memoria», la brasca, brasa; «e poi i sogni, le aspirazioni, i desideri, le fantasie che s'innalzano sicuri di trovare il cielo», le valòspi, le faravòsche. Na sessanten-a 'd poesìe, smonùe con cadensa còtia, un lessich nen arsercà, ma naturalment elegant, soasì, git d'ispirassion; un frisson ch'a ven da l'aleansa ancreusa che Magrassi a l'ha savù angagé con soa tèra. Nen nostalgìa d'antan, ma sostansa dj'euvre e dij di tëssùa ant ij valor ëd sempe. «Ant la pas ëd la sèira/ una ca s'avzin-a a n'àutra,/ e 'n fil ëd fum / dai tecc/ së sbarda/ sensa pèis/ cmé 'n pensé,/ anver ël stelli..». Na poesia che coma «La sèira/ la cun-a /lontan-i stagion ëd gòj...», coma na «...giornà/as peul sarassi/ ant ër pugn/con brancà 'd silensi/ e scaji 'd vita...», coma «'n cel taconà/ëd nivoli an pastura», «cmé na reusa,/ ant ël tò man.../Con l'anvia,/ancreus, ëd forati ‘l cheur». Esse bon-a a forete ‘l cheur, a l’é forse una dle imagini pi bele ch'as peulo desse dël sens dla poesìa. Giusep Gorìa, che a scriv na pagina coma pòstfassion a costa bela edission, a buta l'acsan su «la vos bassa», «la mesa vos», ‘l «ton minor» che Lorenzo Magrassi a sern për decliné ij so vers, ma a les-je bin coste poesìe a l'han la fòrsa 'd «deurbi/ na cita anta dël cheur», përchè ant un temp brajà, venta savèj scoté ‘l silensi për artrové dova «së scond/ në spion ëd sol». Scotoma l'anvit dël poeta, cola fërvaja ‘d lus ëd sol, butomla an sla man e sporzomla a chi an passa «a riva!...». Për le paròle un pòch pi malfé a capì da chi a l'ha pòca orija al Monfrin, a-i é un Glossari ch'a dà la version ant ël piemontèis dij classich. d'Albina Malerba - dal Vënner ëd La Stampa dij 18 ëd giugn dël 2010

Indietro