Lìber da Santo Lucio de Coumboscuro

Stavòta parloma d'un lìber scrit ant un'àuta lenga, ma ch'a sent ëd na tèra 'd frontiera che Tavo Burat e Pinin Pacòt con l'Escolo dël '61 a l'han bin giutà a dësgagé. Parloma dël provensal alpin che Sergio Arneodo, ant sò meisin ëd Sancto Lucio de Coumboscuro, a l'ha cudì con n'atension e na dedission che da sole a merito tuta la considerassion ëd j'òm ëd bonsens e 'd bon-a volontà. Stavòta donca parloma d'un bel lìber ch'a seurt da la bòita dle masnà dla scòla 'd Sancto Lucio («I fièt de l'Escolo»). Un lìber publicà da l'Associassion Escolo de Coumboscuro (pp. 180, s.i.p.) e ch'a s'ëntitola «Alìe fraisse e casalèbre» (ij nòm dla pianta dij pocio, dël frasso e dl'òbi o dël piajo, e ‘l frasso a fa giusta pensé a Barba Tòni e a Tavio Còsio, ch'a son dla Varàita). Tut a part da 'n vej scartari di fièt dl'Escolo, da le osservassion che ij fièt a l'han fàit ant j'agn '84-85: nos, frasso, castagne, tute le piante ch'as pudìo conté, tute le piante ch'a l'ero lì, bin piantà e ch'a fasìo ombra e a dasìo cheicòs a la vita dla frassion: come j'ëscartari 'd San Gersolé che tant a-j piasìo a Italo Calvino. Masnà ch'amprendo a vardé, a conòsse ‘l mond ch'a-j gira dapé e d'antorn. E alora vardje sì le paròle dla natura: «liou», «sap», «casalabre» o «casalèbre» opurament «zalèbre», «piai» e «bèulo», «bouis» e «questanìe», «chargèro» e «fau», «fraisse» e «ampoulìe». E via fòrt. Osservassion, catalogassion, arserche, poesie, figure, mistà, testimonianse. Na gòj. E gòj për gòj i giontoma n'àut librèt ch'a compagna ‘l prim. A l'è 'ntitolà «Nosto Pouesìo» («pouesìo a nosto modo») e a l'è na sèrnia 'd poesìe për le scòle 'n lenga provensal, sempe a l'ansegna dij fièt ëd l'Escolo 'd Sancto Lucio de Coumboscuro (pp. 128, s.i.p.). A gropé ‘l prim lìber («Risvegli di primavera») a cost libret sì a basta na poesìa, «La Primo» (La Prima): «Dins lou sièl/ que se sarro de nèbie,/ véu passar la Primo./ Dins i pra veire/ que arniven journ per journ,/ véu corre lou temp,/ passar i sesoun:/ esperanto de vido novo,/ que flouris/ dins aquesto Primo/ que ven». Squasi n'orassion për la prima ch'a ven 'dcò për noi. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dij 12 ëd mars dël 2010

Indietro