Ij poeta dla Val ëd Viù

A l'é prò vera lòn ch'a dis ël tìtol dël lìber ch'an parla d'un prèive e missionari, Francesco Milone (1927-1990), ch'a l'ha 'dcò scrivù quàich poesia ant la parlada 'd Viù. Ël lìber a s'ëntitola «Ma antan ch'i ciaciaren lu ten u passe», a l'é stàit publicà da la Società storica delle Valli di Lanzo (pp. 80, s.i.p.), a l'ha na prefassion d'Albina Malerba e na longa nòta 'd Bruno Guglielmotto-Ravet sui «Poeti per Viù e per la sua valle», doa ch'as parla 'd tanti poeta ch'a l'han cantà o pa mach nominà borgà, còse, montagne 'd Viù e dla soa Val. Vnisend a la poesia 'd Milone (ch'a l'ha fàit, disio, 'l missionare 'n Ruanda për tanti agn, prima 'd torné për rason ëd salute 'n Italia), as trata 'd nen pì che sinch poesìe, ch'an parlo 'd fiòca e 'd Natal, ma 'dcò d'un mond ch'an fa pensé a l'atività missionaria. Fòrse dle sinch la pì tradissional ma 'dcò la pì bon-a da conté a l'é «La nôit 'd Natal», che a fa pensé a Gozzano, ma pì che tut a l'aria dij Natal ëd na vòta, tra seugn e vrità 'd mincadì. Na poesìa che - coma a scriv Albina Malerba - «non può non evocare la tradizione piemontese del pastore Gelindo». Pòst e nòm dij pòst, ch'a fan bela companìa ai nòm dij pastor ch'a-j pòrto al Bambin, ij cadò pì pòver (doi pom, na toma, na sautissa) e an arson-o 'ndrinta come tante figure 'd sùcher. Pà poesìa granda, ma poesìa s-cëtta ch'a peul basté. A feje bela companìa le paròle 'd Guglielmotto-Ravet che an italian e an piemontèis an fa sente le vos ëd tanti poeta, da Luigi Francesetti a Mario Salesse («Car mè bel Viù, t'ëm piase a la folìa»), da Leone Fino («tranquila, e frësca, e solitaria!/ Mi 't veuj na ben, na ben ch'i sai nen dite») a tuta la bela Companìa dij Brandé (Nicola, prima 'd tuj, e peuj Ferino-Bert, Bertodatti, Barberis). Për finì con Silvio Bellezza, ch'a l'é stàit poeta 'd ca: «S'ënginoìa 'l dì a j'orassion/ dle ciòche e svanis ël profil/ dle nòste montagne». Finëssa e religion. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dël 28 ëd novèmber dël 2008

Indietro