«Brassabòsch» ëd Nino Costa

A son otanta. Otantagn ch'a l'é surtije «Brassabòsch» ëd Nino Costa, sò ters lìber, apres a «Mamina» e a «Sal e peiver», ël prim ch'a marca la fòrsa poetica d'un poeta meno «birichin». I l'hai piàit an man ël lìber ant l'edission cudija da Andrea e Vannucci Viglongo, che 'd Costa a son stàit e (grassie a Vannucci e a Franca) a son ancora, j'editor, coj ch'a l'han giutà a fene 'l poeta pì piemontèis dël nòst Neuvsent. A smija bin ch'a sia na question ëd veciaja, ma passand j'ane mi, për Costa, pudrìa dì lòn che Riccardo Massano a l'avìria dit 'n bel pò d'ane fa. Che un a finiss për capì che se Pacòt a l'é nà për la poesìa pì litrà, Costa a l'é nà për un sentiment ëd poesìa-vita. Ch'a fa tuta la diferensa. Conbin che peuj, se vardoma drinta le còse, la diferensa tra ij doi a sia pì 'n pont che na division. As sent bin e soens che Pacòt a l'ha pijà da Costa pì che 'n ghëddo e na manera, e che Costa për sò cont a l'é 'n poeta motobin pì vaire e fin (e fons e dramàtich) ëd lòn che soa sërnìa 'd semplicità a peul a tuta prima fé pensé. A fa fin-a comossion ël pensé che «Brassabòsch» Costa a l'era stampas-lo a soe spèise. A sucedìa (a suced). A lese «Brassabòsch» ancheuj a distansa d'otantagn a-i é da pijesse sò gust e sò sust. Gust (e sust) ëd composissìon generose (ch'a van da «Canaveis» a «Monfrà» a «Acque 'd Piemont»), ma 'dcò 'd quàder malissios («Ël lobiòt», «La datilògrafa»), për nen dì dl'aria 'd famija ch'a da 'd son nen pòch sutij, e 'd cola siensa dla vita ambrojà da dësdavané come na marela. Sensa conté, miraco, che «Brassabòsch» a l'é 'l lìber ëd «Nivole». Ël lìber dle nivole ch'a van e ch'an parlo dij seugn ëd poesìa: «Quand ch'a-i rivrà l'ora pì granda: l'ultima,/ e ch'am ciamran lòn ch'i l'hai fait ëd bel\ mi risponderai ch'i l'hai goardà le nivole». Le nivole, pròpe le nivole, cole «ch'a van...travers al cel». ëd Giovanni Tesio - dal Vënner ëd La Stampa dël 28 ëd mars dël 2008

Indietro