An arcòrd ëd Remigio Bermond

A vint'agn da la mòrt a l'é giust arcordé col «felibre dla Val Clisoun», col «manteneire dë la lengo» ch'a l'é stàit Remigio Bermond. Un poeta ch'a l'ha tnù sò pòst sensa desse 'd sagna. Un ëd coj ch'a l'han tnù bon. Come Barba Tòni Bodrìe e Tavio Còsio 'n Val Varaita, Sergio Arneodo 'n val Gran-a, Gino Giordanengo 'n Val Vermenagna, Bep Ross an Val dë Stura. Opurament come Tavo Burat ch'a l'ha fàit dl'arvangia 'd tute montagne na rason ëd bataja coltural apassionà e generosa (chiel a deje n'anima a l'Escolo dóu Po ant ël 1961 an sle pianà 'd Pinin Pacòt che a l'avija pijà dal «Félibrige» 'd Mistral na bela fòrsa d'esempi për ij sò Brandé). Dobia difèisa cola 'd Bermond: dël provensal e dël piemontèis ch'a l'é mai sugnasse 'd buté an competission coma cheidun a l'ha fàit parland dël piemontèis come 'd na lenga colonialista. Tan a l'é vera che a l'ha scrivù ansema an provensal e an piemontèis: «Pancouta e Broussée» (1971), «Mendìa» (1983), «Lë loubìa» (1983), «Seugn e canson» (1972), «Përzoné d'un seugn» (1984), fin-a a «Pouizìa» (1992), che Tavo Burat a l'ha cudì dòp la mòrt për le edission dla Ca dë Studi Piemontèis. Bermond a l'é nen stàit në scritor ëd conte come Còsio, nen un poeta sperimental come Barba Tòni, ma 'n poeta religios come Arneodo. Un poeta ch'a l'é butasse ant la carzà 'd nòsta tradission pì s-cëtta. La soa a l'é poesìa dle vos e 'd j'artorn, ëd j'arvëdze e 'd j'adiù, dla memòria e dle cite còse che a-j son gropà («là pëchotta tsoza/ dë tu lou dzours»). Poesìa dël pais (Prazlà), dle montagne, dle eve, dle borgià, dël temp e dle stagion. E su tut dla speransa fòrta e gorëgna ch'arsist a tute le svergne e a tuti ij ravage. Le veje borgià a pudran esse tocà dal silensi, dal veuid e da la mòrt, le fontan-e esse magara malàvie, ma 1 segn dla cros a resta sempe lì a testimonié la fradlansa anunsià, la gòj dla Pasqua. Pasqua dla poesìa. ëd Giovanni Tesio - dal Vënner dla Stampa dël 28 dë stèmber dël 2007

Indietro