An arcòrd d'Attilio Spaldo

Attilio Spaldo: 'l «pì giovo» dij vej poeta piemontèis», coma la fija Laura a arcòrda ch'a lo definìa Pare (l'Arrigo Frusta dij «Tempi beati»), quand che la Companìa dij Brandé as trovava la duminica 'd matin al bar Patria an piassa Castel, con Pinin Pacòt, e tuta la nià dij poeta dla bela Companìa ch'as angiava për la bataja leteraria ch'a duvìa arnové, deje neuva sàiva, neuv fijà, neuva vita a la poesia piemontèisa. Cola poesìa che mersì a col «pugn» d'«ambalinà» ancheuj a conta an Piemont n'antologìa dle pì soasìe e ch'an fa onor nen mach ant ij finagi regionaj, ma ant ij confront 'd tuta la poesìa dle «patrie cite». Attilio Spaldo a l'é stàit n'« ativista» dla Compania, un 'd coj che nen mach a scrivìa poesìe, ma as tirava su le manie për giuté Pacòt a fé 'l giornal «Ij Brandé», seguend tuta la filiera dël travaj, fin-a a la spedission. Un testimòni discret, un galantòm dij temp ch'a son andasne për sempe. Àdess che cola stagion ëd boneur as peul mach pì lesse ant le stòrie dla leteratura, a des ani da la mòrt (1914-1997), la presensa d'Attilìo Spaldo a l'é afidà a soe poesìe: na poesìa raira, squisìa, con «soa gentilëssa 'd sentiment, ch'a sa esprime con discression dlicà, con misura eleganta; con sò amor për le còse bele», coma a scrivìa Pinin Pacòt, vers «duvert al mond», euj ch'a s'ancanto e «soa ànima a së slarga». «Con un bësbié leger ël vent a passa/an portand l'eco 'd na canson lontan-a./ L'auròra, an reusa antich, dossman ambrassa/ l'orizont tut antorn». L'euvra poetica dë Spaldo a l'é goernà ant un sol lìber «L'Amorin dësmentià» (Turin, Ij Brandé, 1951), publicà an na sconda edission, con l'istess tìtol, e la gionta 'd na trenten-a 'd neuve poesìe, e la presentassion dël confrèr Camillo Brero, ant n'edission dla Ca dë Studi Pinin Pacòt-Edission «Piemontèis Ancheuj» dël 1996, ch'a arpìa 'dcò 'l disegn dla prima cuvertin-a, firmà da 'l pitor e scultor «Brandé» Giovanni Taverna. «Sul trafen dla sità ch'a më stordiss,/ch'a m'anvlupa ant na grisa aria severa/ la toa vision. Miraco 'd Primavera, ai mè euj ancantà, ecco a fioriss». E 'l miraco dla poesia, quand a sa sgaté drinta 'd noi, boulversé nòst cheur, sbogé n'emossion, un soris, un pensé dal profond, a l'é pròpe col ëd goerné viv l'arcòrd, la memoria për fesse ancora but e slans travers àutre gòj, travers àutre vos. Quant la vos a l'é spersa ant ij cej dël temp dl'esistensa uman-a, la poesìa coma pan a resta sì, sle nòste tàule, për nutrine ancora l'anima. E l'arcòrd a l'é nen un ritual veuid, ma smens për ij di e dj'euvre 'd nòsta lenga piemontèisa. «Da la brasa ch'a gëmm ch'a s-ciupliss/torna aussesse na fiama viva e fòrta;/ l'é la fiama 'd n'amor mai pì dëstiss». d'Albina Malerba - dal Vënner dla Stampa dël 9 ëd Mars dël 2007

Indietro