An arcòrd ëd Bianca Dorato

«Përchè l'Amor che a ten ël cel am visa,/ sola im anandio e im levo sla rajà/ bela dla lus che am ciama e am bat ant l'ala». E come ant ij sò vers, la lus a l'ha ciamà për sempe Bianca Dorato, ant un ëlvesse 'd vent, n'alba ëd fërvé. A l'ha chità la fàuda dla tèra për ëlvesse sla rajà dla lus, ùltim viagi vers soe montagne: nen na fin, përchè la poesìa ch'a l'ha tëssù ij dì e j'euvre 'd soa vita, a resta vos viva, bin marcà ant la stòria dla leteratura. Ant n'intervista con Luisa Ricaldone (publicà ant ël volum «...come l'uom s'etterna». Studi për Riccardo Massano, soagnà da Paolo Luparia për le edission dël Dipartimento di Scienze Letterarie e Filologiche dl'Università 'd Turin, 2006), Bianca Dorato a dis (ant un-a dle pòche testimonianse an italian, përchè soa lenga, la lenga 'd soa poesìa a l'é sempe stàita 'l piemontèis): «Il mondo che descrivo è un mondo materiale, ma esso è la rappresentazione di qualcos'altro. La salita avviene attraverso segni materiali, però è sempre una salita verso qualcosa di trascendentale. A pòrta l'ann 1984 la prima racòlta 'd poesìe 'd Bianca Dorato, «Tzantelèina», publicà da la Ca dë Studi Piemontèis, con n'introdussion ëd Mario Chiesa. Costa edission a l'ha spalancà le pòrte a na vos neuva e fòrta e a l'ha marcà la stra a na potëssa ch'a l'ha durbì j'ale vagnandse un pòst soagnà ant la stòria dla leteratura an piemontèis, ma nen mach piemontèisa. An cost prim lìber a-i'é già tuta la Bianca Dorato che a dventrà an pòchi ani una dle pì avosà scritris an lenga piemontèisa, ch'a l'ha 'dcò dàit ëd pàgine fiamenghe an pròsa e për ël teatro. Dòp a son surtìe tanti d'àutri lìber: «Passagi» (Boetti e c., Mondvì, 1990), «Drere 'd lus», sempe dël 1990, «Fiòca e òr», ancor Mondvì, Amis ëd piassa, 1998; «Traverserà», La Slòira, 2003; «Signaj», për la colan-a "Lyra" dla Ca editris Interlinea 'd Noara, con na nòta 'd Giovanni Tesio,2006. An mes test ëd teatro, racont, pròse, testimonianse. E a l'é sempe stàit n'incantament intré ant cost sò mond d'anima ch'as fa paròla, dova tut a l'é s-ciass, tut a pija na soa vita-spirit e fin-a le pere a l'han na lus e na vos; tut a cala drinta al letor coma stisse 'd cheur. A l'é costa sensibilità squisìa e ferìa ch'a l'ha cangià dolor an poesìa, e ch'a n'anciarma e anlìa ai sò vers coma na caden-a dë s-ciandor. Poesìa religiosa, 'd na religion ch'a angavigna anfinì e temp, l'abim e la sima, la carn e lë spirit, na «poesia - a scriv Giovanni Tesio- di passi in cerca di infinito...passi che camminano dentro, i suoi itinerari sono profondi, i suoi colli annuncio, i suoi sentieri destino». Se la poesìa a l'é stàita për Bianca un dèstin, për noi ch'i l'oma vorsuje bin a l'é sta 'n privilegi, për tuti un cadò che a resta e a s'arneuva e a sarà sempre vos ëd lus. d'Albina Malerba - dal Vënner dla Stampa dël 23 ëd Fërvé dël 2007

Indietro