Le poesìe turinèise 'd Pinuccia Gamba ant la prima sèrnia publicà da La Slòira

Ant ël panorama editorial piemontèis a seurt neuv noviss un lìber ëd poesìe ch'a ven a gionté un bel nòm a la tàula che mach ant ël Neuvsent a l'è ancaminà a declinesse con nòm feminin, da Carlottina Rocco a Bianca Dorato (per dì dij doi nòm ch'a fan coron-a e blasoni: «Dova a finiss la solitodin», 24 poesìe 'd Pinuccia Gamba, achit ëd Dario Pasero, tradussion e nòte dl'autris, ilustrassion ëd Paola Risoli (Edission La Slòira d'Ivreja, 2005, pp. 46). Turinèisa, Pinuccia Gamba a l'avìa fin-a adess publicà su vàire arviste specialisà, vis a dì «Piemontèis ancheuj», «La Slòira», «Ij Brandé, armanach ëd poesìa piemontèisa», e costa a l'é soa prima racòlta. Ant l'achìt Pasero a arleva che ant costi vers as sent coma «la poesìa a l'é stàita mùsica ant l'anima dla scritris, anans ëd dventé vers scrit an sla pagina». Basta pensé a «Arson ëd nòte»: «Antrames ai mur ëd le ca,/ a arson-o le nòte d'un piano./ Arson-o dosse an cheur,/ sfrisand muraje 'd cartapista/ ch'a spetavo nen àutr che 'n sofi,/ për cangé ël deul an speransa./ Mè respìr as fa mùsica/ ch'a arson-a 'nt la cassia dël còrp,/ tant che 'nt creus i canto...»; o a «An prinsipi»: «Melodìa! Nen paròle: melodìa!/ as è aussasse d'achit...»; o ancora a «N'arciam», dova la mùsica a ven da tuta la natura: «Ël fium a cantava soa canson;/ d'antorn, l'erba e le fìor/ a j'ero atente a la canson ëd l'eva...». E a l'è pròpi mersì a la mùsica-poesìa ch'a nass col misteri d'aleansa tra cel e tèra, tra le creatura uman-e e Dé: «Dal silensi as leva na mùsica/ A l'é 'l cant ch'as àussa dal creus dla toa Ànima./ A l'è bel, Nosgnor De, senTe scoteTe/ ant l'arson ëd vita scurpìa 'nt ël temp...». Un lengagi sempi e pian, col ëd Pinuccia Gamba, ch'a sa sgaté ant ël përfond, a l'arserca dël sentiment dl'anfinì spèrdù ant col misteri dl'esse, dl'andé, dël finì, ch'a son le domande d'ogni vita uman-a. A l'è për son che coste poesìe as leso adasi e at parlo paròle ch'a smijo toe e 'd tuj, perché a son tëssùe sla filagran-a dlicà, sël tlé bin sutil dël vive dl'òm. d'Albina Malerba - dal Vënner dla Stampa dël 13 ëd magg dël 2005

Indietro