Da la "Comunità nuova" 'd Vërsèj doi sussidiari për le masnà dle scòle.

Alba neuva për la lenga piemontèisa. As capiss che un pò 'd corage a-i va sempe. Tròp suens as sent a dì che 'l piemontèis a l'é mòrt, pi gnente da fé, ciòche soné la pasà, fomje la sepoltura a valà pipin. Peuj un a varda bin e a s'ancòrs che le còse a son nen pròpi parej, che na lenga a meuire a-i na và, che canté da mòrt tròp prest a rispeta nen ij temp longh dij cambiament e via fòrt. E alora tant a val fé tut lòn ch'as peul për salvé 'l salvabil. Se soma angagià për difende ij card ëd Cardè e ij moré 'd Pancalé përché mai nen angagesse për la giusta càusa dle parlade locaj? A l'é donca con gòj che cudioma tuti j'ësfòrss ch'as fan an gir për manten-e 'n vita 'l malavi 'n pòch sbaruvà, ma ch'a l'ha gnun-e intension ëd tiré ij causset. Gnun acaniment - antendomse bin - ma mach ël gust ëd resiste (na bela paròla 'dcò chila tròp soens ancantonà, ch'a l'han mostane 'd pensator come Simone Weil). A l'é donca con la gòj dla speransa ch'i segnaloma n'inissiativa pijà con deujt e diligensa (n'àutra paròla ch'a l'é pi nen tant dovrà) da la "Comunità Nuova Piemontese" 'd Vërsèj, via Dòm 1. Doi lìber, doi "sussidiari për le masnà 'd nòste scòle" che l'Associassion a l'ha prontà grassie a la colaborassion ëd tante magistre e 'd tante person-e 'd veuja. Un a l'é 'ntitolà "L'Abecé Piemontèis për ij pi cit", l'àut "Arcancel" e a varda 'n pò pi 'n sù, a le masnà 'n pò pi grande. Tuti doi ij lìber a son pien d'ideje e d'ilustrassion, ëd disegn e 'd paròle da scrive e d'amprende. A-i é 'l piemontèis dla koiné, l'italian, ël piemontèis dël pòst. A-i é pi che tut ël rispet dle còse ch'a viagio 'nsema, nen un-a contra l'àutra, ma tute për ël mej. Paròle da coloré, paròle da dì, paròle da ciucé. La a d'avija, la b 'd babi, la c 'd cunij, la e d'eva, la m 'd man, la o d'oloch, la u d'uva, la gn 'd gnomèt, la s-c dë s-ciapabòsch. Tut figurà, tut piturà, tut colorà. "Arcancel" a l'é 'n bel tìtol, un tìtol ch'a l'ha dis longa, ch'a varda 'n su, ch'a varda 'n giù, ch'a dis - magara sopetand na frisa - le rason d'un bon proget. A l'é nen na còsa da gnente, gnanca da pòch.

ëd Giovanni Tesio - dal Vënner dLa Stampa dël 31 d'Otober 2003